Giannis Ritsos. Llamadas

GIANNIS RITSOS

LLAMADAS

La sal, el sol, el agua, van carcomiendo las casa poco a poco.

Un día, donde hubo antes ventanas y personas no queda sino

Piedra mojada

Y una estatua, con el rostro hincado en tierra. Las puertas solas,

viajan por el mar, torpes, rígidas, insólitas. Alguna que otra

vez, a la hora del crepúsculo,

las puedes ver brillando sobre el agua, planas, cerradas para

siempre. Los pescadores

no las miran. Se recogen temprano en sus casas, se sientan delante

del quinqué,

oyen los peces resbalar por las grietas de su cuerpo,

oyen la mar que los golpea con mil manos (desconocidas todas)

y se echan luego a dormir sin desenmarañar de caracolas

sus cabellos

De pronto, escuchan los golpes que llaman a esas puertas y despiertan.

* * *

Γιάννης Ρίτσος

Χτυπήματα

Τ’ αλάτι, ο ήλιος, το νερό, κατατρώνε λίγο λίγο τα σπίτια.

Μια μέρα, εκεί που στέκονταν παράθυρα και άνθρωποι, μένουν οι

μουσκεμένες πέτρες.

Κι ένα άγαλμα με το πρόσωπο στο χώμα. Οι πόρτες, μόνες,

ταξιδεύουν στη θάλασσα, δύσκαμπτες, ασυνήθιςτες, αδέξιες. Καμιά φορά, τα λιόγερμα,

τις βλέπεις πάνω στο νερό ν’ αστράφτουν επίπεδες, κλεισμένες για πάντα. Οι ψαράδες

δεν τις κοιτούν . Κάθονται από νωρίς στα σπίτια τους, μπροστά στο λύχνο,

ακούν τα ψάρια να γλιστρούν στις ρωγμές του κορμιού τους,

ακούν τη θάλασσα να τους χτυπάη με χίλια χέρια (όλα άγνωστα)

κι ύστερα πέφτουν και κοιμούνται με όστρακα μπλεγμένα στα

μαλλιά τους.

Άξαφνα, ακούν χτυπήματα πάνω σ’ε αυτές τις πόρτες και ξυπνάνε.

* * *